WERK
VAN HORECABAAS NAAR VAKBONDSMAN
Tekst Bart Speleers Beeld De Beeldredaktie / John van Hamond
Voormalig horecaondernemer Gerard Beunis (82) ziet als uitzendkracht bij PostNL dingen gebeuren die niet in de haak zijn. Samen met een andere gepensioneerde collega neemt hij het op voor de jongere uitzendkrachten. ‘Zij zijn bang, maar ik heb niets te verliezen.’
Hij is 75 jaar als Gerard Beunis helemaal stopt met werken en thuis wil genieten van z’n pensioen. ‘Maar na ’n tijdje ging ik me vervelen’, vertelt hij. ‘Ik heb geen hobby’s. Ja, paardrijden, maar ga maar ’s op die leeftijd op een knol zitten.’ Stilzitten bevalt Beunis niet, hij wil met de handen werken. En dat kan bij PostNL in Den Bosch. ‘Ze zochten postsorteerders. Mooi, zwaar werk. Na een gesprekje kreeg ik een jaarcontract voor twintig uur per week. Het beviel me uitstekend. Ik draaide avond- en nachtdiensten en werkte in een fantastische ploeg.’
Niet netjes
Zijn leidinggevende is blij met Beunis, maar toch wordt zijn contract niet verlengd. Hij vermoedt dat dat komt door wat gezondheidsperikelen die hij in dat jaar heeft gehad. ‘Ik heb een paar keer thuisgezeten vanwege m’n prostaat. Geen kanker, maar wel veel pijn. Na m’n ontslag heb ik een brief gestuurd naar PostNL waarin ik vroeg om de reden daarvan, maar ik heb nooit antwoord gehad.’ Nadat zijn vrouw overlijdt, in 2019, keert Beunis via uitzendbureau Manpower toch terug bij PostNL. En ondervindt al snel dat het postbedrijf uitzendkrachten niet behandelt zoals een nette werkgever betaamt.
Snacks
Vóór z’n pensionering is Beunis zelf decennialang werkgever. Hij bezit een horecaimperium, met twee cafetaria’s, een eetcafé en een cateringbedrijf. Aan de eettafel in z’n appartement haalt hij een krantenknipsel uit 1971 tevoorschijn en tikt met z’n vinger op de foto. ‘Dit is de eerste snackbar die ik met mijn vrouw ben begonnen, De Inloop. Druk dat het daar altijd was!’
De snacks maken Beunis en zijn vrouw zelf. ‘In een half jaar tijd heb ik alles geleerd te maken: bamibal, nasibal, lihanboutje, nierbroodje, alles.’ Uit de vriezer pakt hij twee plastic zakjes. ‘Dit zijn kroketjes en bamiballetjes. Ik maak die nog steeds zelf en verkoop ze tegen kostprijs aan collega’s en vrienden.’
Zakenman
Met tachtig uur werken per week bouwen Beunis en zijn vrouw aan het snackimperium, dat om diverse redenen het nieuws haalt. De voormalig ondernemer wijst op een ander vergeeld knipsel, dat gaat over Beunis’ ‘volautomatische hamburgerbraadstation’, het eerste in Nederland. ‘Ik ben ook nog ijsbereider van het jaar geweest’, vult hij aan. Kortom, Beunis is een ambachtsman, een gevierd zakenman, met kennis die hem nu als uitzendkracht van pas komt.
Angst
De bedrijfsvoering van PostNL en de omgang met uitzendkrachten, dat zint de gewezen ondernemer niet. ‘Ik werk daar niet voor het geld. Maar ik heb collega’s die daar al vijftien jaar als uitzendkracht voor een hongerloontje werken, mensen met jonge kinderen. Elke week zitten ze in spanning over hoeveel uur ze mogen werken van PostNL. En ze durven hun mond niet open te doen, uit angst dat ze eruit worden gegooid.’
Pauze
De gepensioneerde haalt een heikel onderwerp aan: de pauzes in het postsorteercentrum. ‘Tien minuten krijgen we, maar heen en weer terug van werkvloer naar kantine kost ons al vijf minuten. Die gaat van je pauzetijd af. Blijven er dus vijf minuten over om een kop hete soep naar binnen te werken.’
Thuis slaat Beunis de regels over pauzes er op na. ‘Wat blijkt? De pauze gaat in op het moment dat je in de kantine zit. Dus ik neem die tien minuten. Dat zeg ik ook tegen m’n collega’s: pak die tijd, daar heb je recht op. Maar ik besef dat dat lastig is als een teamleider met een stopwatch in de hand roept dat je te laat terug bent op de werkvloer.’
Klopt niet
Beunis loopt weg van de eettafel en keert terug met een stapel dossiers. ‘Ik bewaar alles: loonstrookjes, contracten, correspondentie. Een jaar geleden zat ik een loonlijst van PostNL te bekijken toen er een lichtje ging branden: hé, hier klopt iets niet.’ De uitzendkracht vraagt een bevriende collega (72), ook uitzendkracht bij PostNL, om samen de papieren door te nemen. ‘We ontdekten dat de uitzendkrachten verkeerd waren ingeschaald en niet de jaarlijkse periodieke loonsverhoging hadden ontvangen.’
Ontzettend blij
Het tweetal haalt zonder resultaat verhaal bij Manpower en schakelt vervolgens de vakbond in. Manpower en PostNL erkennen uiteindelijk de fout en tientallen uitzendkrachten die FNV-lid zijn, krijgen een nabetaling tot wel 3.000 euro.
De FNV checkt nu nog steeds loonstrookjes en sluit niet uit dat ook op andere PostNL-locaties fouten zijn gemaakt. ‘Op mijn sorteercentrum spoor ik collega’s aan vakbondslid te worden en hun loonstrookjes te laten checken’, vertelt de gepensioneerde uitzendkracht. ‘Degenen die dat doen, zijn ontzettend blij met de nabetaling.’
Begrafenis
Ook Beunis, die vanwege zijn inzet door collega’s ‘bondsman’ wordt genoemd, krijgt een nabetaling, die na meerdere herberekeningen nog steeds niet correct is. Ook de gepensioneerde collega ontvangt een nabetaling, op de dag van zijn begrafenis. ‘Hij is eind vorig jaar plots overleden. Ik heb hem beloofd dat ik deze klus af maak. Dus dat doe ik dan ook. Als ik ergens aan begin, bijt ik me erin vast.’
Niet klaar
PostNL is nog niet af van Beunis, zoveel is duidelijk. De uitzendkracht voert nu geregeld overleg met een manager van het postbedrijf, die hij lijstjes met verbeterpunten voorlegt. ‘Belangrijk is dat meer uitzendkrachten in vaste dienst komen en dat zij werken onder dezelfde voorwaarden. Vaste mensen krijgen bijvoorbeeld een kerstattentie, uitzendkrachten niet, dat verschil mag er niet zijn.’ Ook het loon moet van Beunis fors omhoog, want ‘met dit hongerloontje voed je geen gezinnetje’.
‘En wat ik niet snap, is het grote aantal managers dat bij PostNL rondloopt, helemaal niet nodig. Sommigen staan achter een pilaar uitzendkrachten in de gaten te houden, maar ooit een complimentje geven? Nee, dat doen ze niet.’